Элсний нүүдэл шиг чимээгүйхэн чамруу дөхсөөр
Эргээд буцах замаа олохгүй төөрчихөж
Ойртож хэзээ ч чадахгүй, холдож бүр ч чадахгүй
Ойлгомжгүй хэрнээ хачин нандин
Хайрлаж бас харамлаж байгаа хэрнээ
Хажууд чинь байж, харцанд чинь нялхамсаж эрхлэхгүй
Хагацлын тухай зөндөө боддог ч хаяад явж зүрхлэхгүй
Харуусал дүүрэн хайрын түүхийг хэзээ ч мартаж чадахгүй нь
Хүний харцнаас нуугдаж үнсдэг
Хүлээлээ гэж надад хэзээ ч хэлдэггүй
Саналаа гэдэг үгийг уруулнаасаа хэзээ ч унагадаггүй
Саллаа гэхэд минь хэзээ ч нулимс унагахгүй
Гар гараасаа хөтлөөд алхаж байгаа ч
Ганцхан хайртыгаа л санан гансардаг
Эзэнтэй энэ зүрх сэтгэлийн хаалгыг би манаж
Эргээд хэзээ нээгдэхийг нь хүлээж
Бусдын амрагаар сэтгэлээ гоён өөрийгөө хуурч
Будант үдшүүдийг цонхон дээрээ ганцаараа угтаж байна
No comments:
Post a Comment