Нүүр нүдгүй дурсамжаар шуурах он цагийг мөрөөдлөөрөө гоёжНүцгэрч үлдсэн сэтгэлдээ навч нахиалтал түүнийг бодож
Алсын оддоос сургийг нь гаргах гэж нойргүй хонон
Амьдралын харгуйд зөвхөн өөрөө өөрийгөөн тайтгаруулж
Хэзээ ч минийх байгаагүй хүний үрд
Хэтэрхий их дасчихсан энэ нүгэл гэж үү
Сэтгэлээн дэлгэж шүлэг тэрлэж явснаас, өврөөн нээж байгаагүй
Сэрүүхэн үдэш ганцаардсан ч хаалгаан тайлж өгөхгүй
Эхнэртэй эрд сэтгэл татагдан дурласан
Энэ хайр тэгээд нүгэл юм гэж үү???
No comments:
Post a Comment