Би сэтгэлдээ дурлалын сүм барьж
Чи итгэлдээ хайрын хэрэм босгож
Чамруу би өдөр хоногийн эрхээр ойртож
Чи тэр нэгэн бүсгүйрүү сэтгэлийн жолоогоо алдаж
Нулимсаа нуун би чамайг хайрлаж
Нууцгайхан чи бусдад хөл алдан дурлаж
Хэн хэндээ хэлэлгүй хайрын торонд орооцолдож
Хэнэггүйхэн алхсаар цаг хугацааг элээсэн байна
Өөр хүнд хайртайг чинь мэдчихээд
Өдөржин ганцаараа буланд шигдэж суусан
Цасны амьсгаатай тэр гашуун өдрийг чи мэдээгүй
Цагаахан сэтгэлд минь толбо болж үлдсэнээ анзаараагүй
Дэндүү дэврүүхэн мөрөөдлөө би өөртөө хадгалж
Дэргэдээс чинь сэмээрхэн босоод явчихсан
Хайртынхаа дэргэд жаргаж сууг дээ гэж өөрийгөөн хуурсан
Хачин их гунигаан энгэртээ л тэврээд үлдсэн
Чиний хайрыг өөрийнхөө сэтгэлд мэдэрч
Чийг зуусан өвс шиг ганцаардлын манан дунд хоцорсон
Жаргаж л чадахгүй байсан юм бол
Жижигхэн зүрхийг минь чи юунд шархлуулсан юм?
Хайрттайгаа хамт инээмсэглэж амьдрахгүй л байсан юм бол
Хагацлын сүүдэрт жиндээж намайг юунд ганцааранг минь үлдээсэн юм?
Навч хүртэл хагдрахад эмзэглэдэг хэрнээ
Намайг яах гэж нулимсан бороон дунд орхиод явчихсан юм бэ?
Шаналлаа гэж хэзээ ч битгий надад хэлээрэй
Шархалсан зүрх минь чиний зовлонг даахгүй байна
No comments:
Post a Comment